Er wordt al jaren gezegd: vrouwen moeten elkaar steunen. We moeten samenwerken, krachten bundelen, elkaars successen vieren.
Maar de realiteit?
Vrouwennetwerken in Nederland – hoe waardevol ook – opereren grotendeels naast elkaar, niet mét elkaar. De meest invloedrijke netwerken delen een missie, maar nauwelijks een strategie. En dat is zonde.
Ik heb dit al lange tijd zien gebeuren. Het frustreerde me. Niet omdat deze netwerken geen impact maken, maar omdat ik wíst dat het zoveel krachtiger kon.
En dus besloot ik iets te doen wat misschien een tikkeltje brutaal was.
Ik heb ze allemaal bij elkaar geroepen.
27 januari: de ruimte waar het gebeurde
Mijn doel was niet alleen om hen in dezelfde ruimte te krijgen. Mijn doel was om een spiegel voor te houden: jullie staan dichter bij elkaar dan je denkt, maar jullie benutten het niet.
Wat er gebeurde in die ruimte overtrof zelfs mijn verwachtingen.
Vrouwen die elkaar jarenlang online volgden, keken elkaar voor het eerst in de ogen.
Iedereen wist: “We zouden dit al veel eerder moeten hebben gedaan.”
En toen gebeurde de echte doorbraak.
Maar er was meer.
Hoe kijken vrouwen écht naar elkaar?
Tijdens de presentatie bracht ik iets aan het licht dat bij iedereen resoneerde en heel wat losmaakte later ook in mijn nieuwsbrief. Waarom voelen vrouwen onderling nog steeds zo’n afstand tot elkaar? Waarom staan we niet automatisch naast elkaar? Waar praten we niet over en wat gebeurt er stilzwijgend?
Witte vrouwen naar witte vrouwen: "Ik ben beter dan jij." Competitie, vergelijken, de angst om iets te missen.
Witte vrouwen naar zwarte vrouwen: "Ik ben onder de indruk van jou." Maar ook: "Jij maakt me bang, want ik ken wat jij brengt niet. Ik weet niet wat ik met jou moet." Erkenning zonder echt begrip.
Zwarte vrouwen naar zwarte vrouwen: "Sister, don’t embarrass me." De onuitgesproken verwachting om het collectief niet te schaden.
Zwarte vrouwen naar witte vrouwen: "Zie mij. Ik ben gelijk aan jou." Het constante gevecht om ruimte en erkenning.
Dit zijn geen bewuste gedachten. Maar ze sturen wél ons gedrag.
Wat als we dit eindelijk hardop uitspreken? Wat als we niet alleen praten over samenwerken, maar ook over hoe we écht naar elkaar kijken?
De beslissing: samen bouwen aan iets groters
Unaniem werd toegezegd: we gaan hier iets mee doen. Niet in losse initiatieven, maar als een collectieve beweging.
Dit is geen inspiratie. Dit is systeemverandering.
En het mooiste? Dit is nog maar het begin.
Share this post