Ik doe maar wat
Een inkijkje in waarom zoveel slimme mensen vastliepen zonder het door te hebben. Waarom ik al een maand niet schrijf, en wat we op 8 en 15 januari gaan doen.
Zondagochtend. Even geen notificaties, geen calls, geen ruis. Gewoon een moment om te landen na weken waarin alles bewoog en ik zelf nauwelijks stilstond.
Ik heb een maand niks geschreven. Niet omdat er niets te zeggen was, maar omdat ik al die tijd in gesprekken zat met mensen die al vooruit probeerden te kijken terwijl ze nog amper beseften wat dit jaar met ze gedaan had.
Oktober tot december is zo’n rare zone.
Iedereen is druk, echt teringdruk, maar juist in deze maanden zie ik iets wat de rest van het jaar onder de oppervlakte blijft.
Mensen laten me toe.
Ze reflecteren, sneller dan normaal. Ze kijken even achterom en dat gebeurt bijna nooit in april.
Het is alsof de buitenwereld druk geeft: eindspurt, projecten afronden, laatste kwartaal. Maar de binnenwereld fluistert: klopt het nog wat ik aan het doen ben? Met zo’n misselijkmakend stemmetje dat je aan alles doet twijfelen.
Dáár wilde ik ruimte voor maken.
Daarom schreef ik even niet.
Daarom schrijf ik nu.
Hoe de gesprekken gingen
Afgelopen week zit iemand tegenover me met zijn jas nog half aan. Alsof hij niet weet of hij blijft of zo weer terug naar buiten vlucht.
Half zitten, half gaan.
Het past precies bij hoe hij het jaar beleefd heeft.
En nog voordat hij goed en wel begint te praten, hoor ik het al: hij zit vast, maar weet niet waaraan precies.
Het was niet één iemand trouwens.
De afgelopen twee maanden waren één grote reeks van inkijkjes in hoofden die te vol zaten om nog richting vast te houden.
Zinnen die beginnen als vragen en eindigen als losse eindjes. Mensen die midden in een zin ineens stoppen, omdat ze voelen dat er nog tien gedachten achteraan duwen.
Het zijn ondernemers. Directeuren. Managers. Mensen die normaal antwoorden hebben.
Maar in deze maanden hoor ik vooral tussenruimtes.
“Het voelt alsof ik maar wat doe.”
Wordt zó vaak gezegd dat het bijna een standaardonderdeel van een intake lijkt.
Niet fluisterend. Gewoon hardop.
En vaak met een soort rare opluchting: eindelijk iemand die het kan horen zonder judgement.
Wat me opviel, juist deze maand: bijna iedereen die ik sprak heeft dit jaar goede dingen gedaan. Echt goede dingen.
Maar dat is niet wat ze vertellen. Of voelen for that matter. Je leest het ook in Linkedin posts. Ze gaan reflecteren, maar in alles klinkt hun ontevredenheid door.
Ze vertellen wat nog niet af is. Wat ze nog niet snappen. Wat groter voelt dan zijzelf. Alsof het jaar hen testte op iets waar ze nooit voor getraind zijn.
En telkens, telkens, telkens: datzelfde patroon.
Ze denken dat ze meer discipline nodig hebben.
Of meer planning.
Of meer zichtbaarheid.
Of een scherper aanbod.
Of een betere doelgroep.
Nieuwe website, leuke campagne..
Of nog beter: een nieuw product.
Maar dat is het allemaal niet.
Het echte probleem is dat ze geen structuur hebben die hun keuzes rechtvaardigt of draagt. Fundament zeg maar.
De meeste mensen beslissen op basis van druk.
Niet op basis van richting. En ‘druk’ werkt… totdat je bedrijf groter wordt dan jouw hoofd.
Dan worden ideeën verplichtingen.
En verplichtingen worden afleidingen.
En afleidingen worden uiteindelijk dat vage gevoel van:
“Waarom voelt het alsof dit jaar nergens op aansluit?”
Weet je wat me dan de afgelopen weken het meest raakt: hoeveel slimme, ervaren mensen nooit hebben geleerd om groei in de juiste volgorde te denken.
Ze herkennen symptomen: druk, chaos, twijfel, maar die symptomen maken ze onzeker.
Alsof ze zelf tekortschieten.
Alsof zij iets fout hebben gedaan.
Symptomen zetten een soort schuldgevoel open:
Ben ik wel goed bezig? Doe ik wel wat nodig is? Moest ik niet verder zijn?
Terwijl schuld helemaal niets te zoeken heeft in strategie. Nooit gehad ook.
Het gaat om volgorde. Je moet eerst weten waar je heen beweegt.
Dan pas kun je kiezen.
En pas daarna kun je uitvoeren.
Maar de meeste mensen beginnen bij uitvoeren.
Want uitvoeren voelt veiliger. Heerlijk lekker doen. Lekker met klantjes bezig en zo. Makkelijk en natuurlijk kun je dan zeggen dat je lekker druk bent.
Uitvoeren geeft het idee dat je tenminste iets doet.
Alleen: zonder richting is doen gewoon opnieuw beginnen in een cirkel.
Vraag me niet hoe vaak ik die cirkel zag de afgelopen twee maanden.
December heeft iets wat geen enkele andere maand heeft.
Een soort mentale tussenruimte.
Mensen durven in december toe te geven wat ze in juni wegduwen: dat ze wel veel doen maar niet altijd de goede dingen; dat ze keuzes maken maar niet in de goede volgorde; dat ze vooruit willen maar niet weten vanaf welk punt.
En precies daar zit de essentie van richting.
Je kunt het niet bouwen in een call van een uur. Je kunt het niet fixen in een brainstorm.
En het ontstaat nooit in de drukte van de dagelijkse operatie.
Richting ontstaat alleen als je even uit het rennen stapt. Een klein beetje vertragen (we moeten ons vooral niet vervelen), zodat je kan (over)zien waar je eigenlijk naartoe beweegt.
Terug naar mijn gesprekken
Eentje zei:
“We moeten ons aanbod aanscherpen.”
Maar zijn team wist na maanden nog steeds niet wat prioriteit had.
Niet omdat hij het niet wist maar omdat hij nooit concreet uitsprak welke keuzes nú tellen en welke later.
Een ander zei:
“Het is tijd voor meer zichtbaarheid.”
Maar ze kon niet uitleggen wat die zichtbaarheid moest doen.
Toen ik vroeg: “En wat wil je dat mensen onthouden?”, keek ze alsof ik haar een bril had opgezet met +2. Ineens waren de letters haarscherp. Misschien iets té scherp.
Een creatief directeur wilde richting.
Maar wat hij nodig had was iemand die hem door zijn eigen ideeën heen kon trekken tot alleen de essentie overbleef.
Iedereen dacht dat er iets mis was. Maar niemand zag wat er echt ontbrak.
Het is geen gebrek. Het is onduidelijkheid.
Onduidelijkheid slurpt energie weg.
Onduidelijkheid maakt elk plan zwaar.
Onduidelijkheid maakt elke keuze onzeker.
Onduidelijkheid laat zelfs successen kleiner voelen.
En als mensen me dan aankijken, ergens halverwege zo’n gesprek, zie ik precies wat er gebeurt:
Ze zoomen uit. Voor het eerst in lange tijd.
Niet naar middelen, maar naar richting.
DE REFLECTIE DIE ZE ALLEMAAL HEBBEN
Het is nooit dat ze het niet kunnen.
Nooit.
Het is dat ze dit jaar hebben geleefd zonder besliskader.
En dat is precies waarom het voelt alsof ze vastzitten, terwijl ze eigenlijk gewoon zonder routekaart hebben gereden.
Geen wonder dat je moe wordt.
Geen wonder dat dingen zwaarder lijken.
Geen wonder dat november voelt als een soort mentale black box.
Dit jaar mislukte niet. Het was stuurloos.
En stuurloosheid is geen karaktertrek; het is het gevolg van te lang bouwen zonder heldere route.
Strategic reset
En ergens tussen die gesprekken dacht ik:
Hoeveel mensen zouden 2026 instappen met dezelfde onduidelijkheid als waarmee ze 2025 afsluiten?
Te veel.
En dat is zonde.
Want richting creëren is geen jaartraject. Het is überhaupt geen traject.
Het is twee dagen knetterhard werken, zonder afleiding, zonder gedoe, zonder externe ruis.
Twee dagen waarin je eindelijk stopt met reageren. En begint met kiezen.
De afgelopen jaren heb ik gemerkt:
Als mensen een helder jaar willen starten, moeten ze vóór eind januari al beslissen wie ze in dat jaar willen zijn. Laten we 2026 als uitgangspunt nemen.
Ik geloof niet in nieuwjaarssessies.
Ik geloof niet in scrummen op visie.
Ik geloof niet in vage ambities die iedereen anders uitlegt.
Ik geloof in:
Eerst je horizon.
Dan je pijlers.
Dan je keuzes.
Dan je gedrag.
Altijd in die volgorde.
En precies dat doen we tijdens de 2-daagse Strategic Reset die ik organiseer op donderdag 8 en 15 januari.
Twee dagen bouwen.
Niet consumeren.
Niet inspiratie.
Niet praten om te praten.
Werken. Zeg maar met de Surinaamse slipper in beeld.
Hier is alles wat je moet weten:
Datum: donderdag 8 en 15 januari. (Ja er zit bewust een week tussen)
Locatie: Arnhem e.o.
Tijden: Inloop 09:30u · Start 10:00u · Eind 18:00u
Max: 35 plekken
Neem je business buddy, compagnon, mt- collega’s mee.
Prijs:
€495 p.p.
Duo €850
MT (vanaf 3 pers.) €1.125
DAG 1 — Donderdag 8 januari 2026
Je werkt aan:
je 5-jaars ambitie (geen vaag gedoe, in gewone taal en uitvoerbaar)
terugbrengen naar 2026
strategische pijlers bepalen
De dagen ertussen zijn bewust.
Ruimte om te laten landen.Te overleggen. Te toetsen.
En als je vastloopt, kun je me tussendoor gewoon vragen stellen.
DAG 2 — Donderdag 15 januari 2026
Je werkt aan:
jouw jaarplan 2026
doorvertalen naar kwartaal, maand, week
eindigen met je roadmap
je plan, to do’s volledig op papier, zonder onzin
Aanmelden
Ff zonder grap want nu komt jouw uitstelgedrag: alle info staat hierboven.
Dus check je agenda, blok die dagen en meld je aan. Er is geen uitgebreide pagina met meer info. Dit is het.
Klaar.
Als je dit nu leest op je zondag en je voelt dat 2026 om helderheid vraagt: dit is zo’n moment waarop kiezen al de helft aan rust geeft.
En misschien is dat wel het hele punt van december.
Dat je een beetje vooruitloopt op wie je straks in januari wil zijn.
Meer heb ik nu eigenlijk niet.
Ik ga chocomel maken en hopelijk hebben mn tieners de bus slagroom niet al leeg gespoten in een beker.
Misschien moet jij hetzelfde doen.
Fijne zondag!