Wat je niet ziet, houdt je tegen
Soms is de grootste blokkade niet wat je doet, maar wat je niet ziet. Een week vol inzichten over perceptie, strategie en hoe merken (en mensen) zichzelf onbewust tegenhouden.
Zondagochtend. Even geen notificaties, geen calls, geen ruis. Gewoon een moment om terug te kijken op een week vol inzichten. En als ik één rode draad moet kiezen, dan is het deze: wat je niet ziet, houdt je tegen.
Soms zijn het overtuigingen die je niet doorhebt, soms patronen waar je zo in vastzit dat je denkt dat het gewoon ‘zo is’. Maar zodra je ze wél ziet—echt ziet—verandert alles.
En dat werd deze week op zoveel manieren duidelijk.
De onzichtbare muren tussen vrouwen aan de top
Maandag organiseerde ik een intieme bijeenkomst voor de ondernemende vrouwen dicht bij me, die allemaal eigenaar zijn van de grootste vrouwennetwerken in NL. Vrouwen die elkaar online volgen, van elkaar weten, maar die eerste stap naar echt contact nooit hadden gezet.
Tot vandaag.
Wat er gebeurde, was veel groter dan ik had verwacht en het doel van de dag. Niet alleen de connecties die ontstonden, maar de spiegel die we elkaar onbewust voorhielden. Want waarom voelen vrouwen onderling nog steeds zo’n afstand tot elkaar? Waarom staan we niet automatisch naast elkaar?
Toen ik het hardop uitsprak, viel alles op zijn plek.
Want hoe kijken vrouwen echt naar elkaar?
Witte vrouwen naar witte vrouwen: "Ik ben beter dan jij." Competitie, vergelijken, de angst om iets te missen.
Witte vrouwen naar zwarte vrouwen: "Ik ben onder de indruk van jou." Maar ook: "Jij maakt me bang, want ik wat jij brengt niet. Ik weet niet wat ik met jou moet." Erkenning zonder echt begrip.
Zwarte vrouwen naar zwarte vrouwen: "Sister, don’t embarrass me." De onuitgesproken verwachting om het collectief niet te schaden.
Zwarte vrouwen naar witte vrouwen: "Zie mij. Ik ben gelijk aan jou." Het constante gevecht om ruimte en erkenning.
Dit zijn geen bewuste gedachten. Het is wat er onder de oppervlakte speelt en daardoor ons gedrag stuurt.
Iedereen praat over inclusie en diversiteit, maar als je écht in de kern kijkt, zie je dat de boodschap vaak niet aankomt omdat we elkaar niet echt begrijpen. Hoe kunnen we samen groeien als we elkaar niet eens echt zien?
Dat was maandag.
Strategie maakt wat je voelt tastbaar
Wat me de volgende dag bezighield, was iets wat hier direct op aansloot. Want wat als je wél weet wat je wilt, maar het nergens aan kunt ophangen? Hoe zorg je ervoor dat je drijfveren niet alleen een gevoel blijven, maar een richting krijgen?
Dinsdag werkte ik aan de uitwerking van een strategie voor The Female Fix. Tijdens de sessie - enkele dagen daarvoor - hadden we al gevoeld hoe sterk de visie van deze onderneemster was, maar nu ik alles samenvatte en uitwerkte, zag ik pas echt hoe helder haar route is.
Niet omdat het ineens ‘makkelijk’ werd. Maar omdat we een kapstok hebben gecreëerd waar haar ambitie aan vastgehaakt kon worden.
En dat is waarom strategie essentieel is. Strategie is niet het verzinnen van een plan, het is het zichtbaar maken van wat er al is. Zonder strategie blijft je ambitie een idee. Met strategie wordt het een beweging.
Inclusie voelt soms als uitsluiting
Dit inzicht bleef in mijn hoofd hangen. Want als positionering zo krachtig is, wat gebeurt er dan als je positie onbewust een verkeerde lading krijgt?
Woensdag had ik een strategische sessie met een stichting die een duidelijke missie heeft rondom diversiteit en inclusie. Maar tijdens het gesprek kwamen we erachter dat hun naam—die een specifieke groepering benoemt—onbedoeld juist uitsluiting oproept.
Niet bij de mensen binnen de groep, maar bij de mensen erbuiten.
En hier gebeurde iets interessants. Op het moment dat één groep zich erkend voelt, voelt een andere groep zich buitengesloten. Maar waarom?
Waarom voelt het alsof er iets van jou wordt afgepakt, terwijl je altijd al onderdeel was van de wereld? Is het terecht om je uitgesloten te voelen als een ander eindelijk gezien wordt?
Het gesprek raakte me, omdat het precies laat zien waarom positionering zo complex is. Jouw boodschap is niet wat jij zegt, maar wat de ander hoort.
Hoe bewust ben jij van wat er écht wordt gehoord als je over je merk praat?
Timing is strategie – en als je faalt, faal dan niet op je hoogtepunt
Donderdag draaide alles om strategie. Over de keuzes die je maakt in wanneer je iets lanceert, hoe je momentum opbouwt en hoe je positionering niet alleen in woorden klopt, maar ook in beleving.
Die ochtend had ik een strategisch gesprek met een bedrijf dat klaar was voor de re-launch. De rebranding - niet door Osees gedaan - was al achter de rug, maar de grote onthulling stond gepland. Toen we de plannen tegen het licht hielden, werd duidelijk: het moment klopte niet.
Het moeilijke aan strategie is dat het soms betekent dat je niet moet doen wat je al gepland had.
De krachtigste merken zijn niet alleen goed in wat ze doen, maar ook in wanneer ze het doen. Timing is everything. En in dit geval betekende dat: nog even wachten en het momentum beter benutten.
Dat inzicht bleef hangen toen ik die avond een event bijwoonde over het PIM Trendrapport 2025. Dit rapport—al 20 jaar een benchmark voor marketeers—werd met veel toeters en bellen gepresenteerd. De avond begon sterk, met een prachtige terugblik op hoe trends zich over de jaren heen ontwikkelen en hoe marketing een rol kan spelen in een steeds veranderende wereld.
Het thema van de avond? Verbinding. Een nieuw platform werd aangekondigd om marketeers dichter bij elkaar te brengen en traditionele marketing achter ons te laten. De auteurs van eerdere edities werden in het zonnetje gezet. Workshops boden verdieping.
Alles klopte.
Tot het hoogtepunt.
Want net op het moment dat het rapport écht tot leven had moeten komen—tijdens de Q&A—gebeurde het tegenovergestelde.
Er werden vragen gesteld. Hoe verhouden de trends van 2025 zich tot die van 2024? Hoe bouw je voort op eerdere inzichten? Het antwoord? "Ik heb dat rapport niet gelezen, dus ik weet het niet. Trends ontstaan gewoon en bestaan naast elkaar."
Pardon?
Vier vragen werden gesteld. Vier keer kreeg de zaal geen echt antwoord. Er was geen dialoog, geen interactie—alleen ontwijkende reacties en een non-verbale houding die allesbehalve verbindend was.
En daar ging het mis.
Want als je een trendrapport presenteert over de rol van merken in een complexe wereld, en je eigen merk faalt op het meest cruciale moment—dan ondergraaf je je eigen boodschap.
You don’t practice what you preach.
En dat is exact de reden waarom positionering niet alleen een strategische keuze is, maar een dagelijkse oefening.
Hoe zorg je ervoor dat je merk niet alleen goed staat op papier, maar ook in de praktijk impact maakt?
Dat is waar mijn nieuwe serie over zal gaan.
Want de inzichten uit het PIM Trendrapport 2025 zijn waardevol—maar hoe pas je ze echt toe? Niet alleen in je marketing, maar in alles wat je doet?
Dat lees je de komende weken.
De paradox van vrijheid
Vrijdag kwam alles samen.
Roel heeft een succesvol bedrijf. Hij heeft vrijheid. En toch voelt hij zich beperkt.
Hij weet dat hij kan schalen, maar hij doet het niet. Omdat hij gelooft dat schalen betekent dat hij zijn vrijheid opgeeft.
Maar dat is de grootste misvatting in ondernemerschap.
Vrijheid is geen einddoel. Vrijheid is een keuze.
De ondernemers die écht vrijheid ervaren, zijn niet degenen die het meeste geld hebben of de minste verplichtingen. Het zijn degenen die strategisch keuzes maken die hun vrijheid beschermen.
Vrijheid is niet minder werken, maar werken op jouw voorwaarden.
Vrijheid is niet geen personeel, maar het juiste personeel.
Vrijheid is niet een passief inkomen, maar een actief strategisch leven.
De vraag is dus niet: hoe word ik vrij?
De vraag is: hoe zorg ik ervoor dat ik het niet zelf verpest als ik het eenmaal heb?
De les van deze week: Wat je niet ziet, bepaalt je groei.
Alles wat ik deze week zag, kwam neer op hetzelfde principe:
De onzichtbare dynamieken tussen vrouwen die samenwerken moeilijk maken.
De onbewuste overtuigingen over groei die bedrijven vasthouden in de verkeerde richting.
De misverstanden over inclusie die merken afbreken in plaats van opbouwen.
De timingfouten die ondernemers maken omdat ze niet doorhebben dat ze te vroeg (of te laat) zijn.
De paradox van vrijheid, die pas ontstaat als je hem niet langer uitstelt.
Wat jij niet ziet, bepaalt jouw groei.
Dus ik laat je met deze vragen achter:
Waar heb jij blinde vlekken?
Welke overtuigingen houden je klein?
Wat wil je forceren, terwijl je weet dat het nog niet het moment is?
En wanneer ga je eindelijk de vrijheid pakken die je al hebt?
Want het moment om te veranderen is niet morgen. Het is nu.
Ik ben benieuwd wat dit bij je losmaakt. Deel je gedachten met me. Want deze gesprekken zijn waar echte strategie begint.
Fijne zondag.
O.