Groeien doet pijn – De dans, het event en de goodiebag voor één man
Een recap van het Owning Growth Event, mijn dochter op het podium en een les in merkgedrag. Groeien vraagt dat je de pasjes kent, maar vooral: dat je durft te dansen met attitude.
Zondagochtend. Even geen notificaties, geen calls, geen ruis. Gewoon een moment om terug te kijken op een week vol inzichten.
Groeien doet pijn. En dat vraagt: weer opnieuw beginnen.
Afgelopen donderdag stond ik voor een zaal vol groeiondernemers. En dit weekend zat ik in een donkere theaterzaal tussen ouders, kinderen, glitters, zenuwen en verwachtingsvolle ogen te kijken naar de eindvoorstelling van mijn dochter bij haar dansschool.
Twee compleet verschillende werelden, zou je denken.
Maar ik zag precies hetzelfde.
En het raakte me dieper dan ik had verwacht.
Het event: een zaal vol groeionrust
Ik organiseerde een intiem en gecureerd event: The Owning Growth samen met Business Women Nederland. De zaal zat vol ondernemers die ‘aan’ staan. Sommigen net funding opgehaald, anderen bezig (of eigenlijk aan het bijkomen van) met het uitbreiden van hun team of het herpositioneren van hun rol nu ze uit de operatie zijn en weer anderen op het punt om de boel te gaan schalen.
Ze voelen allemaal hetzelfde: er is meer mogelijk.
Maar hoe dan?
Wat ik zag – en wat ik al zo vaak eerder zag – is dat veel ondernemers denken dat groei iets is dat je regelt. Of zeker nu in deze tijd van droomcoaches en ‘snelle reizen naar veel geld’: anderen het voor je regelen.
Ze denken dat groei een proces is.
Een structuur.
Een serie keuzes.
Maar wat als groei betekent dat je opnieuw moet beginnen?
Niet optimaliseren, maar opnieuw bouwen.
Niet comfortabel doorontwikkelen, maar het ongemak opzoeken.
Wat als groei betekent: terug naar de bouwfase, met alle onzekerheid van dien?
Strategie begint niet met cijfers, maar met visie
Tijdens het event stelde ik één vraag die alles losmaakte:
“Als jij de enige van jouw soort bent in je sector – en je bent succesvol – wat is er dan in 3 jaar structureel veranderd in de maatschappij?”
Toen merkte ik de oh zo bekende weerstand.
“pfffff.. visie…k vind het vaag.”
“Het is te groot.”
“Wat moet ik daar precies mee?”
En dat begrijp ik. Want visie is abstract.
Het nodigt je uit om groter te denken dan je gewend bent. Überhaupt groter te denken dan de werkzaamheden die je trouw elke dag (nog steeds) doet. En dat is eng.
Mensen zijn bang om groots te denken – bang voor wat dat met zich meebrengt.
Want visie vraagt dat je jezelf overstijgt. Dat je verder kijkt dan je dienst, je team, je omzet.
Maar het is ook precies dáár waar de kans ligt. Waar groei leeft.
Want positionering en strategie zijn niet: “Wat doe je?”
Positionering is: “Waar ben je van? Wat wil je veranderen?”
En dáár zit de sleutel tot groei.
Niet in het stellen van alleen maar omzetdoelen. Maar in het laten groeien van je visie in concrete vormen.
Als je weet wat je teweeg wilt brengen in de maatschappij, zie je ineens kansen:
Een dienst die uitmondt in een product.
Een locatie waar mensen samenkomen onder jouw vlag.
Een platform dat verder reikt dan je oorspronkelijke doelgroep.
Bekendheid ontstaat omdat je iets creëert wat resoneert. En die bekendheid leidt tot verbinding.
En ja, dat kan leiden tot financiële groei.
Maar die groei is een gevolg, geen doel op zich.
Groeien is veel meer dan groter worden.
Groei is dieper durven wortelen.
De dans en de ondernemer
En toen, zaterdagmiddag, stikhete zaal: mijn dochter op het podium.
Eerste eindoptreden. Vol trots. Vol focus.
Ik keek naar haar, naar die andere kinderen. En ik zag iets wat ik zó goed ken uit mijn eigen dansjaren bij Lucia Marthas:
Ze kennen de pasjes.
Ze weten de volgorde.
Maar ze maken de bewegingen niet af. (iets waar Lucia je echt voor kon laten opdrukken, tot je pijn had op plekken waarvan je niet eens wist dat er spieren waren)
Ze hebben nog geen attitude.
En contact met het publiek ontbreekt. Like VOLLEDIG
En dat is exact wat ik zie bij ondernemers.
Ze volgen de structuur, maar dansen niet.
Ze proberen op de juiste plek te staan, maar kijken niet naast zich.
Ze voeren een choreografie uit – in plaats van een performance te brengen.
Positionering is geen trucje.
Het is een dans.
Het vraagt houding, presence, contact net het publiek.
En het vraagt vooral dat je de beweging afmaakt.
Waarom we samen moeten dansen
Wat me ook raakte: de jongste kinderen hadden begeleiding. Een juf die meedanste. Niet omdat ze het niet kunnen – maar omdat ze nog even een zetje nodig hebben. Een anker. Iemand die laat zien: “Je weet het al. You got this.”
En hier zit een keiharde spiegel voor ondernemers.
Want zodra we volwassen zijn, denken we dat we het alleen moeten doen.
We willen alles zelf oplossen. Zelf formuleren. Zelf strategisch denken.
En dus staan we alleen op dat podium. Zonder guidance. Zonder juf.
En dan kijken we verbaasd als de dans niet stroomt.
Maar groei, echte groei, doe je niet alleen.
Groeien is samen dansen.
Groeien is durven leunen op iemand die met je meekijkt.
Die jouw visie verwoordt als jij nog zoekt naar woorden.
Die structuur brengt, zodat jij expressie kunt brengen.
Die je op het juiste moment een zetje geeft.
Een van de mooiste dingen die iemand na afloop van het event tegen me zei, was:
“Ik ben vandaag tot het inzicht gekomen dat ik niet alleen hoef te groeien. Groeien doe je samen.”
Groei betekent niet het stuur uit handen geven van de auto die jij hebt gebouwd. Groei is vragen om navigatie, zodat je via de juiste routes uitkomt op de bestemming die jij hebt uitgekozen. Maar dan moet je wel kiezen en ook sturen.
En hoe het grote zich laat zien in het kleine
De dag na het event was ik nog bezig met de nasleep. Er was - na 3 afzeggingen - één man op het event, en ik en het team hadden geen ‘man-proof’ goodiebag voor hem klaarliggen. Hij had zich aangemeld, ik ken hem al langer uit mijn netwerk. En ik baalde dat alles klopte aan deze dag, maar het leek alsof we hem niet gezien hadden. En voor mij geldt: experience is key! En ik wilde hem iets geven dat écht bij hem paste – omdat ik hem waardeer, omdat ik hem zie. Omdat ik weet waar hij staat in zijn groei.
Dus ik reed van hot naar her, spullen verzamelen, pakket samenstellen, alles klaarzetten om het nog voor vijf uur op de post te doen. Want ik wilde het momentum niet verliezen. Die energie, die erkenning – ik wilde dat hij het voelde.
En terwijl ik in die flow zat haalde ik iets wat gehaast mijn dochter op van school. Ze vroeg me of we nog even naar de stad konden. Error! Hier had ik serieus geen tijd voor. Like in: echt geen tijd.
Ik vroeg haar waarom. Ze bleef vaag.
Tot ze zei: “Wil je niet boos worden?”
Ik beloofde van niet.
En toen kwam haar verhaal:
Een meisje uit haar klas had een nieuwe beker, was er trots op, maar iemand stootte hem per ongeluk van de tafel. Het tuitje van de beker brak.
En mijn dochter wilde van haar eigen geld een nieuwe kopen voor dat meisje.
Omdat ze wist waar die vandaan kwam.
Omdat ze voelde wat het betekende.
Omdat ze iets wilde teruggeven.
En ik moest lachen. Inwendig. Hard. Want ze deed precies wat ik die middag zelf aan het doen was. Op haar schaal. Waarom dacht ze in hemelsnaam dat ik daar boos om zou worden?
Ze had mijn gedrag gespiegeld, zonder dat ik haar ooit had uitgelegd wat ik deed.
En dat raakte me. Want het is precies wat merken doen – of zouden moeten doen.
Beïnvloeden.
Beïnvloeding die veel verder gaat dan een taak, een rol. Moeder zijn gaat verder dan alleen dagelijkse verzorging. Met mijn ingenomen plek, schep ik waarden, verander ik gedrag. Dát is wat merken doen. Dat is wat groei in essentie is.
En dus kreeg die ene man een gepersonaliseerd pakketje per post en het vriendinnetje diezelfde middag nog een nieuwe beker.
Merken zijn de nieuwe rolmodellen
In dat kleine moment zag ik terug wat ik geloof over merken. Wat Osees’ visie is. Letterlijk.
Merken beïnvloeden meer dan ze denken.
Ze zaaien waarden, zonder er woorden aan te geven.
En precies dát is de reden waarom ik geloof dat merken de nieuwe vormgevers van menselijk gedrag zijn.
Niet overheidsbeleid.
Niet instituten.
Maar merken.
Omdat zij dagelijks keuzes maken die mensen raken.
Omdat ze verhalen vertellen die blijven hangen.
Omdat ze aanwezig zijn, waar anderen zijn verdwenen.
En als je als merk begrijpt dat jouw visie niet alleen in je dienst zit, maar in hoe je mensen laat voelen, zien, en handelen – dan wordt je merk groter dan jijzelf.
Dan word je een rolmodel.
En dat begint met strategie.
Dat begint met wie je bent.
En wat je in stilte laat doorwerken in anderen.
Dus wat wil ik dat je doet?
Ik wil dat je opnieuw durft te beginnen.
Ik wil dat je visie durft te formuleren, ook al voelt het als abstracte taal.
Ik wil dat je je plek inneemt.
Niet als trucje. Niet een paar passen.
Maar met attitude. Met verbinding. Met grootsheid.
Want de wereld heeft niet méér ondernemers nodig.
De wereld heeft ondernemers nodig die durven dansen met hun missie.